prog: 1579
squelettes/rubrique-3.html

Films

Serge Bourguignon, 1962, FR, 35mm, fr ov, 110

Begin jaren 60 presenteert Serge Bourguignon een film die zich ver houdt van de toen erg in zwang zijnde Nouvelle vague in de Franse cinema. Ingetogen kaders, verzorgd zwart-wit, een film in schrijfstijl en personages van goeie wil. De Duits-Franse piloot Pierre (gespeeld door Hardy Krüger ofte kapitein Potzdorf uit "Barry Lyndon") komt terug van Vietnam waar hij per ongeluk een klein meisje heeft gedood met zijn vliegtuig. Beroofd van zijn geheugen dwaalt hij rond in Ville d’Avray, een klein middeleeuws aandoend stadje nabij Parijs, geliefd door Boris Vian. Wanneer hij niet bij zijn vriendin is, vinden we hem bij een beeldhouwer die er liberale ideeën op nahoudt en die Pierre helpt zichzelf te reconstrueren. Of aan het station waar hij de reizigers observeert. Daar ontmoet hij een meisje dat door haar vader in een katholiek weeshuis werd achtergelaten. Tussen deze twee verloren zielen ontstaat een hechte vriendschap, maar hun ambigue zondagsrelatie stuit al snel tegen de borst van de plaatselijke bevolking. De sprookjesachtige maar tegelijk beangstigende sfeer, de gewaagde experimenten en de muziek van Maurice Jarre maken van deze verrassende Franse melo een kruising tussen Franju, Erice en King Kong... Zondagen om niet te vergeten.

13.01 > 20:00 + 28.01 > 21:00
5€ / 3,5€


Les fainéants de la vallée fertile

Oi tembelides tis eforis koiladas

Nikos Panayotopoulos, 1978, GR, 35mm, ov fr ond, 118

Bij de dood van zijn grootvader erven een man en zijn drie zonen een afgelegen familiaal vakantiehuis op het Griekse platteland. Zij besluiten om er zich te vestigen en er een allerrustigst leven te leiden door zich volledig over te geven aan luiheid en niksdoenerij. In dat prachtige, enorme huis trekt het leven traag voorbij; de vier mannen brengen hun tijd door met slapen. De minste inspanning wordt beschouwd als een daad van familiale oneer. Wanneer één van de broers besluit om te trouwen, stuit hij op verzet van zijn familie die vindt dat een vrouw enkel de rust zal komen verstoren. Hetzelfde verbeten verzet valt de jongste broer te beurt, wanneer hij het huis wil verlaten om te gaan werken. Geen sprake van dat hij huis en rust zou achterlaten! De huismeid die met de erfenis was meegekomen doet letterlijk alles voor die luilakken, van huishoudelijke tot seksuele taken. De stilte en het tikken van de klokken weerklinken de hele film door, de personages begeleidend tot in het uiterste van de verveling. Deze vanzelfsprekende, subtiele fabel is vooral een mooie film die onze gehaaste, op productie gerichte westerse beschaving op de korrel neemt.

13.01 > 22:00 + 20.01 > 20:00
5€ / 3,5€


Matt Porterfield, 2006, US, 16mm, ov fr ond, 65

Je vindt veel ’Putty Hill’ terug in ’Hamilton’, de eerste film van Matt Porterfield. In beide films dient de naam van een arme buurt in de noordelijke buitenwijken van zijn geboortestad Baltimore als titel. Porterfield filmt wat hem bekend is, zijn twee langspeelfilms ademen authenticiteit. Maar terwijl "Putty Hill" een fictionele dimensie introduceerde in de documentaire (of vice versa), blijft "Hamilton" in pure fictiestijl, ook al mogen we de acteurs ervan verdenken dat hun echte levens zeer verwant zijn aan deze die zij voor de camera neerzetten. We volgen Lena en Joe gedurende een rustig zomerweekend. Nauwelijks de adolescentie voorbij moeten zij al de verantwoordelijkheid dragen over een baby. Zoals in "Putty Hill" ligt de oorsprong van de gebeurtenissen vóór het begin van de film. Wij bevinden ons op de terugweg naar het normale leven, naar het dagelijks bestaan dat volgt op een bijzondere gebeurtenis (een overlijden, een geboorte). Eerder dan een verhaal te vertellen, geeft de film gestalte aan een moment, een situatie, personages. Porterfield filmt met zorg en neemt volop de tijd om een maximum aan emoties te halen uit beeld en klank. Zeer weinig wordt openlijk gezegd (er is overigens maar weinig dialoog), en toch is "Hamilton" zeer beklijvend. Je voelt van bij deze debuutfilm al dat Porterfield een regisseur is om in de gaten te houden. Wij wachten alvast vol ongeduld op zijn volgende film, "I Used to be Darker", verwacht in 2012.

14.01 > 19:00 + 17.02 > 22:00
5€ / 3,5€


Oldrich Lipský, 1964, CZ, 35mm, ov eng ond, 99

De jaren 60 zijn ontegensprekelijk duistere jaren voor de western. Het genre wordt langs alle kanten belaagd, niet in het minst vanuit geboorteland Amerika waar de anti-western oprukt. Gerevitaliseerd, maar tegelijk ontwricht en gewelddadig wordt het in Italië. Ook aan de andere kant van de Muur wordt het genre niet gespaard: de Oost-Duitsers verklaren zich pro-Indiaans en de Tsjechische Nouvelle vague maakt er burleske van, grappiger en minder snobistisch dan die van de Fransen... Oldrich Lipský draait het genre door de gehaktmolen, een beetje zoals Vorlicek en zijn superhelden van "Who killed Jessie" (vertoond voor de tiende verjaardag van Nova). Gebruik van filters en tekeningen op pellicule, doorgedreven burleske, absurde product placement, belachelijk maken van de viriliteit en het genre, afwijkende muziek, een verdorven moraal, versnelde actiescènes, kritiek op de consumptiemaatschappij, door-en-door slechteriken, een permanente heruitvinding en een teugelloos ritme maken er een hilarisch totaalspektakel van. De zéér stereotype personages worden tot aan het uiterste van de logica gedreven; zij zijn de interne drijfveren van het verhaal zonder dat de onderdelen ervan het geheel verraden, in een dynamiek die de geamuseerde en gewillige toeschouwer van de sokken blaast om hem dan in een staat van ontreddering maar klaarwakker de zaal te laten verlaten.

14.01 > 21:00 + 20.01 > 22:00
5€ / 3,5€


Eight Deadly Shots

Kahdeksan surmanluotia

Mikko Niskanen, 1972, FI, 35mm, ov fr ond, 145

Beschouwd als een kroonjuweel van de Finse cinema, is deze film nochtans vrij onbekend gebleven in het buitenland. "Eight Deadly Shots" is eigenlijk een vierdelige televisiefilm met een totale duur van vijf uur, en werd nooit vertaald. De versie die wij presenteren is in een handig cinemaformaat van 2,5 uur. Het is ook de enige versie die bij zeldzame gelegenheden in het buitenland werd vertoond. Deze fresco is geïnspireerd op een ware gebeurtenis (een boer doodt de 4 agenten die hem komen arresteren) en beschrijft het harde en tragische leven van een plattelandsfamilie die met moeite de eindjes aan elkaar geknoopt krijgt. De film is fictie, maar Mikko Niskanen heeft verhaal en personages geconstrueerd uit gesprekken met de dader tijdens diens gevangenschap. De regisseur neemt ook de hoofdrol voor zijn rekening en slaagt er in om, via zijn spel en manier van filmen, de diepte van het personage passend weer te geven. Hij portretteert op empathische en genuanceerde wijze een man die op het randje staat, het gelaat gericht naar een maatschappij die hem niets te bieden heeft. Ondergedompeld in miserie, schulden, frustratie en geweld vindt hij een beetje troost in zijn clandestiene stokerij die hem van een klein inkomen voorziet en zijn persoonlijke consumptie dekt, maar die hem daarnaast ook in staat stelt om - tenminste symbolisch - het systeem te trotseren dat hem dreigt te verpletteren.

22.01 > 21:00 + 05.02 > 17:00
5€ / 3,5€


Der Rechte Weg

The Right Way

Peter Fischli & David Weiss, 1983, CH, 16mm, ov fr ond, 55

Fischli & Weiss zijn artiesten uit Zürich die sinds 1979 samenwerken aan een veelzijdig oeuvre dat gebaseerd is op het mechanisme van de gemeenplaats. Vanaf de jaren 80 interesseren ze zich ook voor cinema en video. "Der Rechte Weg" is hun tweede film. Ze nemen zelf de hoofdrollen voor hun rekening: die van een luie rat en een bluffende beer, twee sprekende dieren van dezelfde grootte die samen een reis ondernemen doorheen de Zwitserse Alpen. Gedurende deze omzwervingen waarin zij hun instinct volgen, worden zij geconfronteerd met een rits beproevingen, gevoelens en emoties, gaande van solidariteit tot verraad, van vriendschap tot wraak, van macht tot medeleven, van misdaad tot straf... Door te dollen met onze maatstaven, vallen Fischli & Weiss op filosofische en lachwekkende wijze ons dagelijks leven, onze taboes en onze waarden aan.

+ Der Lauf der Dinge [The Way Things Go]

Peter Fischli & David Weiss, 1987, CH, 16mm, zonder dial, 30

Een 30 meter lange installatie in een depot en een sequentieplan van 30 minuten waarin een kettingreactie van water, vuur, zwaartekracht en chemie gefilmd wordt. Het technologisch autoritarisme tot zinken gebracht !

27.01 > 22:00 + 10.02 > 20:00
5€ / 3,5€


Derailroaded

Inside the mind of Wild Man Fischer

Josh Rubin, 2005, US, video, ov, 86

Wild Man Fischer verliet ons net voor de zomer van 2011. Hoewel hij zeker het leven veranderde van allen die het geluk hadden om naar zijn ongelooflijke muziek te luisteren, veroorzaakte zijn dood veel minder deining dan die van pakweg Steve Jobs. Zijn ongelooflijke energie tijdens geïmproviseerde a capella liederen was één van de gevolgen van zijn psychische aandoeningen. Fischer was manisch-depressief, paranoïde en schizofreen. Hij kampte al op jonge leeftijd met zware mentale problemen en werd daardoor verstoten door zijn eigen familie. Nadat hij uit het ziekenhuis ontslagen werd, zwierf hij in de jaren ’60 door Los Angeles, waar hij vreemde, zelfgeschreven liedjes op straat zong. Hij sloot zich aan bij de Freak-beweging en werd in 1965 ontdekt door Frank Zappa, die in 1968 samen met Fischer het dubbelalbum “An Evening With Wild Man Fischer“ produceerde. Maar ze kregen ruzie. Zappa besloot dat Wild Man “really wild” is. In 2005 verscheen “Derailroaded“. Deze film laat ons de levensloop van deze ‘outsider’ kennen, een man die buiten elke categorie valt, een afgeknapte rockster. Fischer probeerde nog een tweede carrière aan te vatten met ‘Go to Rhino Records’, een label dat hij lanceerde in samenwerking met Barnes & Barnes, de mythische uitvinders van “Fish Heads”.
Regisseur Josh Rubin ontmoette de intimi van Larry “Wild Man” Fischer, waaronder beroemdheden als Dr Demento en Weird Al Yankovic. Het werd een portret dat bij momenten confronterend is, maar dat eveneens wonderbaarlijke scenes met deze unieke zanger bevat. “Come on let’s merry go, merry go, merry go round, pouuu pouuu pouuu !!”

28.01 > 19:00 + 05.02 > 21:00
5€ / 3,5€


Marlon Riggs, 1989, US, video, ov fr ond, 55

“Zwarte mannen die van mannen houden, is een revolutionaire daad”, beweert regisseur Marlon Riggs in dit meesterwerk uit 1990. Marlon Riggs was cineast, dichter, Afro-Amerikaanse activist en leidend figuur van de new black queer cinema. Hij stierf aan aids in 1994. De film gaat over de moeilijke en paradoxale ervaring om de zwarte identiteit met die van een homoseksuele identiteit te combineren. “Ik was een onzichtbare man; ik had geen schaduw, substantie, plaats, geschiedenis, noch weerspiegeling.” Deze bezwerend mooie film, een versmelting van documentaire met fictie, gaat over verstomming, daden en ballingschap. De levensverhalen die elkaar kruisen worden doorvlochten met gedichten van Essex Hemphill, Steve Langley, Alan Miller, met muziek van Nina Simone en van Roberta Flack, en met rap performances die voortkomen uit de subculturen van de ballrooms en voguing. “Deze verhalen gaan voorbij de stilte en geven ons een beeld van een gemeenschap vol van ervaringen en van daden" (Kantuta Quiros & Aliocha Imhoff, Le peuple qui manque). "Tongues Untied" is een televisiefilm die bij zijn eerste uitzending een storm van protest veroorzaakte bij de bewakers van de Amerikaanse morele orde. Ze zagen er een “pornografische" film in en deden er alles aan om hem van de televisiezenders weg te krijgen.

04.02 > 19:00 + 19.02 > 19:00
3,5€ / 2,5€


Een programma van inventieve en experimentele kortfilms, gedraaid op super8-film door twee Duitse filmmakers die zelf aanwezig zijn bij deze bijzondere voorstelling.

7 korte films van Hans-Robert Franz (1994 - 2005)

Films die vrijwel geheel in de camera gemaakt werden, frame voor frame, met verwijzingen naar de films van Paul Sharits als eerbetoon. Voor elk van deze films bedacht Hans-Robert Franz een rekenkundig systeem voor de opeenvolging van fotogrammen, en een technisch apparaat om dit te bereiken. Hij filmt dingen die hij zelf maakt (foto’s, tekeningen, schilderijen, stencils), vond of verzamelde (krantenfoto’s, reclame, huisporno). De geluidsopnames bestaan uit opeengestapelde lagen en structureren zich op het tempo van de beelden.

+ Zurückweisung der absurden Behauptungen der sowjetrevisionistischen Sozialimperialisten [Verwerping van de absurde claims van het revisionistische Sovjet sociaal-imperialisme]

Hans-Robert Franz, 1994, DE, super8 > video, zonder dial, 6

+ Zeitungspatrouille [Krantenpatrouille]

Hans-Robert Franz, 1994, DE, super8 > video, zonder dial, 3

+ Versuch über die binomischen Formeln [Essay over de binomiale formules]

Hans-Robert Franz, 1996, DE, super8 > video, zonder dial, 2

+ Der lange Weg zum kleinen Ort [De lange weg naar het dorp]

Hans-Robert Franz, 1996, DE, super8 > video, zonder dial, 2

+ Ruckruck [Hop hop]

Hans-Robert Franz, 1999, DE, super8 > video, zonder dial, 2

+ Das waren die Siebziger [Dat waren de jaren 70]

Hans-Robert Franz, 2000, DE, super8 > video, zonder dial, 3

+ Worum es geht [Waarover gaat het]

Hans-Robert Franz, 2005, DE, super8 > video, zonder dial, 3

6 korte films van Peter Hoffmann & Co (1992-1996)

Al deze filmpjes, waarvan de meesten met anderen gemaakt werden, zijn een onderzoek (film en omgeving): animatie (de camera als teller-mechanisme), beeld/tegenbeeld (elkaar filmen), travellings, fade-in en fade-out (het voorbijgaande), lange sequentieplannen (het budget), documentaire experiment (het toeval).

+ Alle Autos der Nordstadt [Alle auto’s van de Noordwijk]

Peter Hoffmann, 1992, DE, super8, de vt, 4

+ Ohrenklingen [Oorsuizen]

Peter Hoffmann & Irena Oelerich, 1992, DE, super8, zonder dial, 3

+ Ein Platz für Biere – Das Bier in mir [Een plaats voor bier – het bier in mij]

Peter Hoffmann & Hans-Robert Franz, 1992, DE, super8, zonder dial, 3

+ Rendezvous [Rendez-vous]

Peter Hoffmann & Hans-Robert Franz, 1994, DE, super8, zonder dial, 3

+ Erich Honecker, Staatsratsvorsitzender der DDR und Generalsekretär des ZK der SED [Erich Honecker, voorzitter van de Raad van State van de DDR en algemeen secretaris van het Centraal Comité van de SED]

Peter Hoffmann, 1994, DE, super8, zonder dial, 7

+ Musik Pausen Film [Muziek pauze film]

Peter Hoffmann & Rolf Diederich, 1996, DE, super8, de vt, 7

In aanwezigheid van Hans-Robert Franz en Peter Hoffmann.

04.02 > 20:00
5€ / 3,5€


Pierre Carles & Philippe Lespinasse, 2012, FR, video, fr ov, 91

Philippe Lespinasse en Pierre Carles (van hen vertoonden we al "Pas vu pas pris", "Volem rien foutre al païs"...) zijn als ’good cop bad cop’: een tadem die niet altijd even vredelievend is. Ergens tussen "Easy Rider" (zonder moto), John Boormans "Deliverance" (zonder geweld), "Strip Tease" (zonder Belgie) en de Franse ecologische Tv-reeks "Ushuaïa" (zonder Nicolas Hulot).
Onze twee koppigaards, twee handen op een buik, bevaren de waterlopen tussen Port-la-Nouvelle en Gruissan, op zoek naar kleine beroepen, vissers, jagers, en plantrekkers. Ze komen de vreemdste snuiters tegen, die er soms net een beetje over zijn – zodat ons duo zich vragen begint te stellen over zichzelf en de grenzen van hun voyeurisme. Als ze zelf de tekortkomingen van hun opnames niet zien, dan wijst Roger Ikhlef, die de montage doet, er hen wel op. Als een olifant in een porseleinen kast schept hij er een duivels genoegen in om hun fouten in de verf te zetten. Doorheen al deze ontmoetingen tekent zich een apart wereldje af, aan de rand van de grote wereld, vol bezigheden. Dit wereldje bevolkt door zelfvoorzienende plantrekkers die niet bereid zijn om afstand ten nemen van hun ruimte en hun bestaansmiddelen, bezit een geheel eigen charme. Misschien is het daar wel waar onze twee filmmakers naar toe willen trekken wanneer het einde van de wereld in zicht komt.

In aanwezigheid van Pierre Carles.

09.02 > 20:00
5€ / 3,5€


Masaaki Yuasa, 2004, JP, ov fr & eng ond, 103

Nishi, een jonge manga-tekenaar uit Osaka, vreest dat zijn lafheid hem duur zal komen te staan. Zijn mooie jeugdliefde Myon zou er wel eens vandoor kunnen gaan. Wanneer een gemeen bendelid van de Yakuza hem op bezoek naar God stuurt, begrijpt Nishi dat hij maar één leven heeft. Gebaseerd op de gelijknamige cultmanga, en geanimeerd door Studio 4°C – die ook instond voor het magistrale "Tekkonkinstreet" dat we vertoonden op PleinOPENair 2008 – kende "Mind Game" een enorm succes op allerlei festivals. Paradoxaal genoeg kende de film buiten Japan geen zaalrelease.
Behalve een explosieve soundtrack en een verbazingwekkende vormgeving, bevat de film een mengeling van animatietechnieken die de toeschouwer meevoert naar een hallucinant visueel spektakel vol originele vondsten. De stormachtige humor is alom aanwezig, maar er is ook plaats voor momenten van pure poëzie, zonder de ontwikkeling van de complexe personages te vergeten die beroep doen op het inlevingsvermogen van de kijker. De ontleningen aan sprookjes, zoals de walvis van Pinokkio en Robinson Crusoe, voegen een mythologisch aura toe aan het verhaal van dit bijzondere werk. Kom kijken en begrijp waarom de Amerikaanse animatiefilmer Bill Plympton deze film de “Citizen Kane van de animatie" noemde.

11.02 > 19:00 + 19.02 > 21:00
5€ / 3,5€


Frans van de Staak, 1986, NL, 16mm, nl ov fr ond, 71

Eerlijk gezegd, in Nova kenden we het werk van Frans van de Staak niet tot onze oproep voor onze vijftiende verjaardag. Een toeschouwer vestigde onze aandacht op het werk van deze schoenmakerszoon uit Amsterdam die een compromisloze cineast werd. Tien jaar na zijn overlijden, en ondanks erkenning van zijn collega’s (Jean-Marie Straub beschouwde hem als "de enige erfgenaam van Dziga Vertov"), blijft Frans van de Staak voor velen onder ons een illustere onbekende. Hier is dus een unieke gelegenheid om dat goed te maken. We vertonen één werk uit zijn omvangrijke filmografie – de man maakte meer dan dertig films. Onze attente toeschouwer zag Windschaduw “in een periode waarin ik niet kon, of nog niet in staat was om bepaalde films te appreciëren”.
Windschaduw werd gerealiseerd volgens de “dominomethode”: elke scene, op de eerste na, werd opeenvolgend gecreëerd na het draaien van de voorgaande. Het scenario werd geschreven na een draaiperiode van een jaar... De beroemde cineast Johan van der Keuken schreef naar aanleiding van "Windschaduw" in het tijdschrift Skrien (1986) dat Frans van de Staak een van die cineasten is die het best de essentie van cinema benadert. Niet omdat hij de grootste zou zijn, want niemand kan dat beslissen, maar wel omdat hij het dichtst in de buurt komt.

11.02 > 21:00 + 17.02 > 20:00
5€ / 3,5€


Gedurende zijn carrière gaf Joël Seria blijk van een iconoclastische visie op de maatschappij. Van de verstikkende wereld van een meisjespensionaat ("Mais ne nous délivrez pas du mal", in Nova vertoond in 2007) tot de onwaarschijnlijke ontmoeting tussen een kleinstedelijke johnny en een oplichter ("Les deux crocodiles"), schildert Seria landelijk Frankrijk af in schreeuwerige kleuren, zoals de paraplu’s van de ontrouwe handelsreiziger in "Les galettes de Pont-Aven", zijn grootste succes. En dan is er nog Jeanne Goupil, zijn vrouw en zijn fetisj-actrice als verpersoonlijking van de onschuld zelve. Het handelsmerk van de regisseur zijn de scherpe replieken met cultstatus van zijn favoriete acteur, Jean-Pierre Marielle. Wanneer in "Les galettes de Pont-Aven" deze laatste liefdevol tegen een vrouw in extase zegt “Jij ruikt naar pis, niet naar wijwater” klinkt hij zelfs geloofwaardig! De kunst van het omvormen van B-films in filmpareltjes, dat is het grootste talent van deze actieve zeventiger waarvan we vanavond twee films voorstellen.

In aanwezigheid van Joël Seria en, onder voorbehoud, Jeanne Goupil.

www.joel-seria.fr

7,5€ / 6€ (soirée / avond)


Joël Séria, 1973, FR, 35mm > video, ov, 90

Charlie, een werkonwillige veertiger, ontmoet Guislaine en Josyane, twee ondeugende meisjes van twintig jaar. Ze besluiten om op pad te gaan naar de markten in landelijk Frankrijk. Het leven gaat vrolijk zijn gangetje, totdat ze Tony, een straatverkoper van miniaturen van de kathedraal van Chartres ontmoeten...
Gemaakt na het controversiële "Mais ne nous délivrez pas du mal", over adolescenten in opstand tegen de hypocrisie van de puriteinse maatschappij, slaat "Charlie et ses deux nénettes” een radicaal andere toon aan. Een soort van roadmovie-achtige ode aan de vrijheid, libertair, waar zelfs een drama de lichtheid van het bestaan niet lang kan verstoren. Seria verwerkte er zijn ervaringen in als jonge berooide acteur die als marktkramer aan de kost kwam. Dit is de eerste samenwerking van de regisseur met de acteur Jean-Pierre Marielle, hier als spottende charlatan die later inspiratiebron was voor "Les Galettes de Pont-Aven” en zijn onweerstaanbare utopie van de perfecte kont.

12.02 > 19:00
5€ / 3,5€


Joël Séria, 1976, FR, 35mm > video, ov, 115

Marie, een jong meisje van 17, opgevoed door haar grootouders, ontmoet Claude, een rijke heer die een poppenwinkel openhoudt. Verleid door haar jeugdige frisheid en naïviteit, doet Claude haar een huwelijksaanzoek. Vanaf dat moment ziet hij haar als een pop.
Met "Marie-Poupée" nam Seria al evenveel risico’s als met "Mais ne nous délivrez pas du mal" dat te maken kreeg met archaïsche censuurwetten. Met zijn gedurfde poëtische-erotische subversiviteit, kan "Marie-Poupée" ontoegankelijk lijken voor het grote publiek. En ondanks een cast van uitstekende kwaliteit, onder wie de gestoorde echtgenoot André Dussolier, werd de film lauw onthaald. Zozeer dat Seria zich vanaf dan toelegde op auteurskomedies om nog financiering te krijgen. Het is nochtans een bijzonder werk, subtiel in zijn seksuele perversiteit, waarin hij zeer efficiënt gebruik maakt van de troeven van Jeanne Goupil en haar naïeve verschijning en kristallen stem. Een "grappig" verhaal over een kindvrouwtje dat een dubbele bodem heeft als feministisch pamflet over de fallocratie in onze beschaafde samenleving.

12.02 > 21:00
5€ / 3,5€


squelettes/rubrique-3.html
lang: nl
id_rubrique: 1581
prog: 1579
pos: aval