Speciale avonden

We konden niet wachten om ze nog eens in Nova te programmeren want ze maken deel uit van een uitstervend ras : Metamkine, of liever Cellule d’Intervention Metamkine, zijn oude rotten in het domein van de experimentele performance, waarbij ze film op pellicule combineren met geluidscreatie/-improvisatie. Nova en Metamkine kennen elkaar al lang. Op een avond in december 1996, toen Brussel geteisterd werd door een ijzige kou, opende Nova voor de allereerste keer haar deuren. Er waren toen nog geen zitplaatsen en de zaal werd ingepalmd door een aantal artiesten, waaronder Metamkine. Dit trio uit Grenoble bestaat uit Xavier Quérel, Christophe Auger en Jérôme Noetinger. Nooit eerder bestond een experimentele filmperformancegroep zo lang zonder in herhaling te vallen. Zichzelf voortdurend verfijnend, waardoor een omvangrijk oeuvre aan performatief werk ontstond dat drie decennia bestrijkt. Verwacht je aan elektroakoestische muziek, filmprojecties, licht- en schaduweffecten... in een tweedelige voorstelling. Hun passage in Nova is een unieke kans om hen in België aan het werk te zien.

1940. Orson Welles draait zijn eerste film en is bijzonder veeleisend wat betreft de beeldkwaliteit. Vooral scherptediepte is van belang, omdat Welles een groot visueel perspectief wil voor zijn set. Zelfde liedje voor de kwaliteit van het geluid en daar knelt het schoentje, want hij vindt de geluidsopnamen ondermaats. Hij vraagt RKO een systeem te ontwikkelen om de scherptediepte van het geluid op te krikken, en de dynamiek. RCA, dat RKO op dat moment controleert, ontwikkelt een innovatief systeem om het geluid te verbeteren in de bioscopen waar de film vertoond zal worden. In Brussel werd de film in 1948 uitgebracht in Studio Arenberg, - nu Nova - zonder de speciale apparatuur of normen die in 1941 van kracht waren. En vandaag, 76 jaar later, nodigen we je uit om dit belangrijke werk uit de filmgeschiedenis voor het eerst te ontdekken in zijn originele vorm, in dezelfde zaal waar hij initieel uitgebracht werd, met alle oorspronkelijke parameters van die tijd.

→ De film wordt ingeleid door Jean-Pierre Verscheure, specialist geschiedenis van de filmtechniek.

Deze donderdag is het van fanfare bij Nova! Dan speelt Autotest 80.10, een Brusselse fanfare die in februari 2021 opgericht werd en inmiddels een veertigtal leden telt, elk met uiteenlopende achtergronden. De amateur- en beroepsmuzikanten van Autotest brengen samen een eclectisch en verrassend repertoire tot leven met een energie de grootste carnavals waardig. Voor de gelegenheid heeft de band de volksheks Vakah Profana uitgenodigd. Deze populaire Braziliaanse zangeres is tevens telenovela-actrice én Zuid-Amerikaanse godin. Een polymorfe Drag Queen is ze, speciaal afgezakt om jullie te betoveren met haar stem die de ergste Ayahuasca-trips doet verbleken. En er is meer! Ook Vin de Sprite werd door Autotest uitgenodigd om de avond een extra dimensie te geven. Deze Brusselse band, gevormd tijdens de workshops muzikale compositie van Créahmbxl, staat op het podium voor een uitzonderlijk concert. Er staan je trouwens nóg meer verrassingen te wachten, want terwijl de muziek tijdens deze avond in de schijnwerpers staat, valt er ook beweging te bespeuren op het scherm van Nova, met onder meer de nieuwste videoclips van de fanfare en ander lekkers.

Cinematografie en de eerste wielerwedstrijden zijn tijdgenoten: nieuwe transportmiddelen. Dit is geen toeval, want beide kunsten worden beheerst door dezelfde wet van Joule: elk lichaam in beweging genereert energie, die op zijn beurt de machine aandrijft. Dit is het principe van fietsen en dat is ook het principe van film. In beide gevallen is het een kwestie van leven in de mechaniek te brengen.

Ik begreep de betekenis van buiten beeld op 13 juli 1975 toen Eddy Merckx van mijn televisiescherm verdween. De Franse cameraman besloot een klimmer uit Bourgondië te volgen die hem op dat moment in de Alpen voorbij koerste. Geen beelden meer van Eddy, geen nieuws meer over hem: was hij in het ravijn gevallen? Die dag hebben 9 miljoen Belgen er zich een hele film bij ingebeeld.

Ik kan niets bedenken dat Rosselliniaanser is dan een wieleruitzending, want wat me raakt in een wedstrijd is ook wat me raakt in een geweldige film: de reis, het doorkruisen van ruimte met allerlei voorvallen, de ontwikkeling, de confrontatie met de realiteit, wanneer tussen het begin en het einde alles van plaats veranderd is.

Twee jaar geleden verklaarde de CEO van een grote bank dat een "fietser een ramp is voor de economie", want die koopt geen auto of brandstof: "Een gezond persoon is nuttig noch noodzakelijk voor de markt". Een beetje zoals het trouwe publiek van Nova. Twee redenen te meer om van cinema en fietsen te houden.

→ Patrick Leboutte,
docent aan het Insas, reizend recensent

Elk jaar beklimmen 200 amateurwielrenners de Col de Parpaillon. Er zijn de echte sporters, de loltrappers en de workaholics, degenen die de race gewoon doen om eens te zien wat het is en degenen die het doen om gezien te worden, zoals het plaatselijke parlementslid of de tv-presentator. Terwijl sommigen vals spelen, worden anderen verliefd en stoppen langs de kant van de weg om van oesters te genieten of te debatteren over de evolutie van de financiële markten. Voor Luc Moullet, zelf in het peloton en zich ervan bewust dat het maken van films altijd betekent dat je je borst nat moet maken, is deze beklimming in de eerste plaats een voorwendsel voor sociale satire, zoals wel vaker het geval is bij hem. Hoewel zijn film alle kenmerken heeft van een waargebeurde documentaire, plaatst de burleske benadering van lichamen in beweging hem duidelijk aan de kant van Jacques Tati, van wie Moullet volgens mij de enige erfgenaam was. (Patrick Leboutte)